پریشان کن سر زلف سیاهت
پریشان کن سر زلف سیاهت، شــــانه اش با من
سیه زنجیر گیسو بـــاز کن، دیوانـــــــــه اش با من
که می گویـد که مِی نتوان زدن بی جـام و پیمانه ؟!
شراب از لــــعل گلگونت بده، پیمـــــــانه اش با من
مگرنشنیده ای گنجینه در ویــــــرانه دارد جـــــــای ؟!
عیان کـن گنج حسنت ای پری!، ویـــرانه اش با من
ز سوز عشق لیلی در جهان مجنون شد افسانه
تو مجنونم بکن از عشق خود، افســانه اش با من
بگفتم: صید کـــــــردی مرغ دل، نیکو نگهــــــــدارش
سر زلفش نشانم داد و گفتــــــــــا: لانه اش با من
ز تــــــــــرک می اگر رنجید از من پیر میخـــــــــــانه
نمودم تـــوبه، زین پس رونق میخــــــانه اش با من
مگو شمع رخ مـــــــــه پیکران پروانه هـــــــــــا دارد
تـــــو شمع روی خود بنمـــــا، بُتا ! پروانه اش با من
پی صــــــــید دل آن بلبل بــــــــــاغ صفــــــا، ساقی!
به گلزار صفـــــــا دامی بگستر، دانـــــــه اش با من
محمد تقوی
