میشناسمت

ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ !

ﺍﺯ ﻻﺑﻪﻻﯼ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﯾﺦ ﺯﺩﻩﺍﻡ ﺁﻣﺪﻩﺍﯼ ...

ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺗﺮﺍﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﺩﻣﯿﺪﻩﺍﯼ

ﮐﻪ ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﮔﺎﻩ ﺩﻟﻢ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

...

ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ ﺁﺭﯼ!

ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻣﺎﻭﺭﺍﯼ

ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺘﻢ

ﻭ ﻃﻨﯿﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻡ

...

ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ !

ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺧﻠﻘﺖ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ

ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ

ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺮﺣﺮﺍﺭﺗﺖ ﮔﻮﺍﻫﯽ ﻣﯽﺩﺍﺩ

...

ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ ﺁﺭﯼ!

ﺍﺯ ﻧﺠﻮﺍﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﺩﻟﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ

ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎﻧﻮ ...

ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ ﻋﺰﯾﺰ ...

ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽﻫﺎﯾﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ

...

ﺧﻮﺏ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ !

ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ

ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺳﻮﯼ ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﺩﻟﻢ

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻣﯽﺩﺍﺷﺘﻢ

ﻭ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻌﯿﺪ ﺗﻮ

ﻣﺮﺍ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩﺳﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ

...

ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ !

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﻪﺁﻟﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺒﻮﺭﻫﺎ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﯾﻢ

ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭘﺎﺋﯿﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ

ﻗﻄﺮﺍﺕ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﻦ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ

ﺁﯾﻨﻪ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺷﻔﺎﻑﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ

ﻭ ﻣﻦ

ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ ...

" ﺷﻬﺮﻩ ﺭﻭﺣﺒﺎﻧﯽ

عاشقم

عاشقم.....

اهل همین کوچه ی بن بست کـناری ، 

که تو از پنجره اش پای به قلب منِ دیوانه نهادی ، 

تو کجا ؟ 

کوچه کجا ؟ 

پنجره ی باز کجا ؟ 

من کجا ؟ 

عشق کجا ؟ 

طاقتِ آغاز کجا ؟ 

تو به لبخند و نگاهی ، 

منِ دلداده به آهی ، بنشستیم

تو در قلب و .....

منِ خسته به راهی......

گُنه از کیست ؟ 

از آن پنجره ی باز ؟ 

از آن لحظه ی آغاز ؟ 

از آن چشمِ گنه کار ؟ 

از آن لحظه ی دیدار ؟

کاش می شد

 گُنهِ پنجره و لحظه و چشمت ، همه بر دوش بگیرم 

جای آن یک شب مهتاب ، تو را تنگ در آغوش بگیرم............

فریدون مشیری

قطعه زیبا از سهراب سپهری